آیا در ایران اقتصاد وجود دارد؟

در چنین شوره زاری، دادوستدگران موفقتر، قدرت بزرگی در فرهنگ روزمره کسب کرده، خواسته هایشان را از طریق کنترل سیستم شهری و سامان دادن بر مطالبات عمومی حاصل میکنند. آن قدر که قدرتهای تجاری و خدماتی توانایی چانه زنی داشته اند، نیروهای فکری و صنعتی که هر روز از دانشگاه خارج می شوند، فرصت وجود و بقا پیدا نکرده اند. در نتیجه، امروز معنی کار می توان با ارجاع یافتن به داد و ستد و سوداگری تصور کرد. این مفهوم ناب که از قدیم جوهر ایرانی‌ها به شمار می رفت، در منطق مبادله و مالکیت شهری هضم گردیده، ذهنیت کنش اقتصادی ما با ایدئولوزی سوداگری اشباع شده است. از این رو به جای تفاخر قشر تولید کننده، تنوع در طراحی سرهمی کارگری و ساخته شدن شهرکهای تولیدی، طبقات ولخرج و لباسهای مهمانی تنوع یافته، آرمانشهرهای تجاری را رشد می دهند. در همین وضعیت است که محصول مبادلات اقتصادی داشتن چند فقره مغازه، اجارۀ خانه های مازاد و تلاش برای معامله زمین های شهری را به یک ارزش عمومی تبدیل کرده و با گسترش این نوع ادبیات، کلکسیونری خانه‌ و بی نیازی از کار و زجر روزانه به عرف مقبول و مشروعی تبدیل شده است. وقتی سرمایه‌های شهری در واردات بی رویه، خلاقیت های سوداگرانه در معاملات ملکی و هدایت عموم مردم به سمت آرمانهای مبادله و مالکیت متراکم شده باشد، کاردش به قلب طبیعت میرسد و سوداگری برای گسترش ویلا به نابود کردن زمینهای مستعد تولیدات کشاورزی که ذات هر توسعه و تحوّلی است، میانجامد. *** بازار و خدمات معاملاتی در ایران رونق خوبی دارند و می توان گفت حتی به رشد بی رویه و سرطانی هم گرائیده اند، اما تولید که کاری سخت و زاینده است، نتوانسته خود را در ایران به نهادی که همواره نیازمند نیروی کار باشد تبدیل کند. در شرایطی که کل کشور به شوره زاری می ماند که در آن امر تولید امکان تحقق ندارد، چگونه می توان در آن از اقتصاد و تولیدات داخلی دم زد؟ طبیعی است توجه به تولید، همزاد با بی اهمیتی به بازاری خواهد بود که در این سالها خود را با واردات همبسته کرده و سریعاً به این نفی رابطه اعتراض می کند. برای شکل گیری اقتصاد، نیروها و اندیشه ی اقتصادی نیاز به تحمل سختی هایی است تا بتوان در شوره زاری که در این سالها جز داد و ستد چیز دیگری را نپرورانده است، نهال تولید را بارور کرد. باید شیوه های کار کردن و پول در آوردن در جامعه روشن تر از پیش باشند تا به جای اسراف و هدر شدن منابع مالی و طبیعی به فکر ساماندهی نیروی انسانی و طبیعی کشور باشیم. در غیر این صورت طبیعی است پولهایی که به صورت غیر رسمی در دست مشاغل بی حساب و کتاب جمع می شود، کار را به حمایت از تخریب نهادهای نظارتی و منابع طبیعی هم خواهد کشاند. در چنین شرایطی باید مهندسی مجددی در تعریف مشاغل و حتی بازسازی مفهومی "جامعه" صورت گیرد. باید بیش از احداث مسکن به فکر احداث جامعه مبتنی بر تولید و تهیه و تنظیم سند ساماندهی مهارت و علم نوین در جامعه باشیم. . ساعت 24